Czy widziałeś kiedyś starożytne zwoje biblijne? Fragment jakiejś księgi Starego lub Nowego Testamentu? To widok daleko odbiegający od wyglądu dzisiejszych książek. Możesz się zdziwić, ale starożytni skrybowie nie zachowywali odstępów między słowami! Nie stosowali także znaków interpunkcyjnych takich jak kropki czy przecinki. Tekst bardzo często pisany był „ciurkiem” co bardzo utrudniało szybkie odnajdywanie poszukiwanej frazy. 

Pierwsze próby podziału tekstu Biblii na mniejsze sekcje pojawiły się ok. VI p.n.e. Podzielono wtedy tekst PIĘCIOKSIĘGU Mojżesza (patrz SŁOWNICZEK) na 154 sekcje używane podczas czytań w synagogach. Najstarsze ślady podziału Biblii na rozdziały pochodzą z IV w. n.e. Obecnie przyjmowany podział na rozdziały pochodzi od profesora Stephena Langtona, którego dokonał tekście WULGATY (patrz SŁOWNICZEK) w roku 1214. Sto lat później podział ten przyjął się także w Bibliach greckich i hebrajskich. 

Podział na wiersze w Biblii Hebrajskiej (Starym Testamencie) pojawił się w XV w. n.e. W łacińskim tłumaczeniu Starego Testamentu wprowadzono go ok. roku 1527. Paryski wydawca Robert Estienne podzielił tekst Nowego Testamentu na wiersze w roku 1550. 

Należy pamiętać, że podział na rozdziały i wiersze nie jest podziałem natchnionym. To znaczy nie pochodzi on bezpośrednio od Boga. Został wprowadzony ze względów typowo praktycznych i pomaga sprawnie poruszać się po kartach Biblii. Szacuje się, że cała Biblia zawiera 1188 rozdziałów, w tym Stary Testament ma ich 928 a Nowy 260. Tekst całej Biblii podzielono na 31101 wierszy z czego 23144 przypada na Stary Testament, na Nowy zaś 7957!

SŁOWNICZEK

PIECIOKSIĄG – (z greckiego pente = pięć + teuchos=księga) zbiór pięciu pierwszych ksiąg Starego Testamentu nazywanych także Torą. W skład Pięcioksięgu wchodzą: Księga Rodzaju (łacińska nazwa Genesis), Księga Wyjścia (łac. Exodus), Księga Kapłańska (łac. Leviticus), Księga Liczb (łac. Numeri) i Księga Powtórzonego Prawa (łac. Deuteronomium). Autorstwo Pięcioksięgu tradycyjnie przypisuje się Mojżeszowi. Księgi te obejmują historię od stworzenia świata, poprzez historię patriarchów, potopu, powołanie Abrahama, historię jego potomków, niewolę egipską, wyjście z Egiptu, zawarcie przymierza pod Synajem, czterdziestoletnią wędrówkę po pustyni, podboje ziem na wschód od Jordanu, śmierć Mojżesza i powołanie Jozuego na wodza Izraela.

WULGATA – przekład ksiąg Starego i Nowego Testamentu na łacinę dokonany w latach 382-406 przez Hieronima na zlecenie papieża Damazego I. Od VII w. n.e. dominujący przekład Biblii w Kościele Katolickim. Sobór Trydencki w roku 1546 uznał Wulgatę za oficjalny tekst liturgiczny. Uznano także, że wszystkie katolickie przekłady Pisma Świętego winny być tłumaczone z Wulgaty a nie z języków oryginalnych (hebrajski, aramejski, gracki). Między innymi klasyczne tłumaczenie Biblii Jakuba Wujka (1599) oparte było właśnie na tekście łacińskim. Sytuacja zaczęła się zmieniać dopiero na przełomie XIX/XX wieku, szczególnie po soborze Watykańskim II (1963-65). W roku 1965 ukazało się pierwsze wydanie Biblii Tysiąclecia, którego dokonano już z języków oryginalnych (poza księgą Psalmów).

Chciałbyś dowiedzieć się więcej na ten temat? Skorzystaj z kursu “Odkrycia” na stronie kursybiblijne.pl